مقاله چهارم:

نگاهي تاريخي به عزاداري محرم از آل بويه تا امروز در ايران

نگاهي به سير تاريخي عزاداري در ايام محرم نشان مي‌دهد اين مراسم از فرداي روز عاشورا تا همين امروز، دوران و شيوه هاي زيادي را به خود ديده است.ايرانيان براي اولين بار در زمان حکومت آل بويه به صورت رسمي دهه اول محرم را در عزاي امام حسين(ع) قرار دادند. " اي فرزندانم به شيعيانم سلام مرا برسان و به آنان بگو پدرم غريب و دور از وطن و در راه خدا شهيد شد او را ندبه کنيد و بر او گريه و عزاداري نماييد" اين جمله اي است که بزرگ شهيد دشت کربلا در آخرين لحظات قبل از شهادت به فرزندش امام زين العابدين (ع) گفت.

دستور امام بر زمين نماند و از عصر روز عاشورا تا همين امروز، شيعيان شيفته امام حسين(ع) در سالروز شهادت او همچون عزاداراني که تازه عزيزي از دست داده باشند گريه و زاري مي کنند.

حضرت زينب(س) در کربلا، کوفه و شام، ام سلمه همسر پيامبر در مدينه، جابرابن عبدالله انصاري در کربلا و آل بويه در ري اولين کساني بودند که سنت عزاداري براي امام را در نقاط مختلف مرسوم کردند، پس از آنها عزاي حسين(ع) هر روز و هر سال پر رونق تر، فراگيرتر و حزن انگيزتر شده است.

در ادامه مطلب بقیه متن را به همراه نمونه عزاداری شاه حسين مطالعه نمایید ...

مقاله دوم :

هدف عالی قیام حسین (ع) از زبان خود امام

قيام مقدس و پرشكوه امام حسين(ع)ريشه در انحراف هاى بـنيادى و اساسى در جـامعه اسلامى داشت. اين انحراف ها زائيده انحراف حكومت اسلامى از مسير اصلى خود از سقيفه به بـعد بـود. كه پس از شهادت على(ع)كلا بـه دست سلسله سفيانى و حزب ضد اسلامى اموى افتاد. بـه گواهى اسناد تاريخى, سران اين حزب هيچ اعتقادى بـه اسلام و اصول آن نداشتند(1). و ظهور اسلام و به قدرت رسيدن پيامبر اسلام(ص)را, جلوه اى از پيروزى تـيره بـنى هاشم بـر تـيره بـنى اميه, در جريان كشمكش قبيلگى در درون طايفه بـزرگ قريش مى دانستند(2).

و بـا يك حـركت خـزنده, بـه تـدريج در پـوشش اسـلام بـه مناصب كليدى دسـت يافتند و سرانجـام از سال چهلم هجـرى, حكومت اسلامى و سرنوشت و مقدرات امت اسلامى به دست اين حزب افتاد و پس از بيست سال حكومت معاويه, و بـه دنبـال مرگ وى, پـسرش يزيد بـه قدرت رسيد كه اوج انحراف بـنيادى, و جلوه اى آشكار از ظهور ((جاهليت نو)) در پوشش ظاهرى اسلام بود(3).امام حـسـين(ع)نمى تـوانسـت در بـرابـر چـنين فاجـعه اى سكوت كند و احساس وظيفه مى كرد كه در بـرابـر اين وضع, اعتـراض و مخالفت كند. سخنان, نامه ها و ساير اسنادى كه از امام حسين(ع)به دسـت ما رسـيده, بـه روشنى گوياى اين مطلب اسـت. اين اسناد بـيانگر آن است كه از نظر امام, پـيشوا و رهبـر مسلمانان شـرائط و ويژگى هايى دارد كه امويان فـاقـد آنها بـودند و اسـاس انحراف ها و گمراهيها اين بود كه عناصر فاسد و غير لايق, تكيه بر مسند خلافت اسلامى و جايگاه والاى پـيامبـر زده بـودند و حاكميت و زمامدارى آنها, آثار و نتائج بـسيار تلخ و ويرانگرى بـه دنبـال آورده بود.

در ادامه مطلب چـند نمونه از تـاكيدهاى امام در اين بـاره را مطالعه نمایید ...